این برگ همسنجی شدهاست.
۲۷۷
| با یار چو آرمیده باشی همه عمر | ||||||
| لذّات جهان چشیده باشی همه عمر | ||||||
| هم آخر کار رحلتت خواهد بود | ||||||
| خوابی باشد که دیده باشی همه عمر | ||||||
۲۷۸
| برخیز و دوای این دل تنگ بیار | ||||||
| آن بادهٔ مشکبوی گلرنگ بیار | ||||||
| اجزای مفرّح غم ار می خواهی | ||||||
| یاقوت می و بریشم چنگ بیار | ||||||
۲۷۹
| تا چند از این حیله و زرّاقی عمر | ||||||
| تا چند مرا دُرد دهد ساقی عمر | ||||||
| حقّا که من از ستیزه و خدعهٔ او | ||||||
| چون جرعه بخاک ریزم این باقی عمر | ||||||
