برگه:RobaiyatKhayyamForoughi.pdf/۸۷

۵۶

	آنها که کهن شدند و اینها که نوند			هرکس بمراد خویش یک تک بدوند
	این کهنه جهان بکس نماند باقی			رفتند و رویم و دیگر آیند و روند

۵۷

	آنکس که زمین و چرخ و افلاک نهاد			بس داغ که او بر دل غمناک نهاد
	بسیار لب چو لعل و زلفین چو مشک			در طبل زمین و حقهٔ خاک نهاد

۵۸

	آرند یکی و دیگری بربایند			بر هیچ کسی راز همی نگشایند
	ما را ز قضا جز این قدر ننمایند			پیمانهٔ عمر ماست می‌پیمایند

۵۹

	اجرام که ساکنان این ایوانند			اسباب تردُّدِ خردمندانند
	هان تا سرِ رشتهٔ خِرَد گُم نکنی			کانانکه مدبّرند سرگردانند

۸۵