برگه:RobaiyatKhayyamForoughi.pdf/۸۶

۵۲

	یک جرعهٔ می ز ملک کاوس بهست			از تخت قباد و ملکت طوس بهست
	هر ناله که رندی بسحرگاه زند			از طاعت زاهدان سالوس بهست

۵۳

	چون عمر بسر رسد چه شیرین و چه تلخ			پیمانه چو پُر شد چه بغداد و چه بلخ
	می نوش که بعد از من و تو ماه بسی			از سلخ بغرّه آید از غرّه بسلخ

۵۴

	انانکه محیط فضل و آداب شدند			در جمع کمال شمع اصحاب شدند
	ره زین شب تاریک نبردند برون			گفتند فسانه و در خواب شدند

۵۵

	آنرا که بصحرای علل تاخته‌اند			بی او همه کارها بپرداخته‌اند
	امروز بهانهٔ در انداخته‌اند			فردا همه آن بود که درساخته‌اند

۸۴