برگه:RobaiyatKhayyamForoughi.pdf/۸۴

۴۴

	مهتاب بنور دامن شب بشکافت			می نوش دمی بهتر از این نتوان یافت
	خوش باش و میندیش که مهتاب بسی			اندر سَرِ خاکِ یک بیک خواهد تافت

۴۵

	می خوردن و شاد بودن آئین من است			فارغ بودن ز کفر و دین دین من است
	گفتم بعروس دهر کابین تو چیست			گفت دلِ خرّم تو کابین من است

۴۶

	می لعل مُذاب است و صراحی کان است			جسم است پیاله و شرابش جان است
	آن جام بلورین که ز می خندان است			اشکی است که خون دل در او پنهان است

۴۷

	می نوش که عمر جاودانی این است			خود حاصلت از دور جوانی این است
	هنگام گُل و باده و یاران سرمست			خوش باش دَمی که زندگانی این است

۸۲