برگه:RobaiyatKhayyamForoughi.pdf/۷۷

۱۶

	این کوزه که آبخوارهٔ مُزدوریست			از دیدهٔ شاهیست و دل دستوریست
	هر کاسهٔ می که بر کفِ مخموریست			از عارض مستی و لب مستوریست

۱۷

	این کهنه رباط را که عالم نامست			وارامگه ابلق صبح و شامست
	بزمیست که واماندهٔ صد جمشید است			قصریست که تکیه‌گاه صد بهرامست

۱۸

	این یک دو سه روزه نوبت عمر گذشت			چون آب بجویبار و چون باد بدشت
	هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت			روزی که نیامده است و روزی که گذشت

۱۹

	بر چهرهٔ گل نسیم نوروز خوشست			در صحن چمن روی دل افروز خوشست
	از دی که گذشت هرچه گوئی خوش نیست			خوش باش و ز دی مگو که امروز خوشست

۷۵