برگه:RobaiyatKhayyamForoughi.pdf/۷۴

۴

	گر می نخوری طعنه مزن مستانرا			بنیاد مکن تو حیله و دستانرا
	تو غره بدان مشو که می می نخوری			صد لقمه خوری که می غلام است آنرا

۵

	هرچند که رنگ و بوی زیباست مرا			چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا
	معلوم نشد که در طربخانهٔ خاک			نقّاش ازل بهرچه آراست مرا

۶

	مائیم و می و مطرب و این کُنج خراب			جان و دل و جام و جابه پُر درد شراب
	فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب			آزد ز خاک و باد و از آتش و آب

۷

	آن قصر که جمشید در او جام گرفت			آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت
	بهرام که گور میگرفتی همه عمر			دیدی که چگونه گور بهرام گرفت

۷۲