این برگ نمونهخوانی شده ولی هنوز همسنجی نشدهاست.
سدهٔ هشتم رباعیات خیّام مشهور بوده و حکیم را در سرودن رباعی دارای شیوه و مذاق مخصوص میدانستهاند سیزده رباعی که در مونسالاحرار از خیّام نقل شده اینست:
عالم اگر از بهر تو میآرایند | مگرای بدان که عاقلان نگرایند | |||||
بسیار چو تو روند و بسیار آیند | بربای نصیب خویش کت بربایند |
چون روزی و عمر بیش و کم نتوان کرد | خود را بکم و بیش دژم نتوان کرد | |||||
کارِ من و تو چنانکه رای من و تُست | از موم بدست خویش هم نتوان کرد |
وقت سحر است خیز ای مایهٔ ناز | نرمک نرمک باده خور و چنگ نواز | |||||
کانها که بجایند نپایند بسی | وانها که شدند کس نمیآید باز |
۴۵