برگه:RobaiyatKhayyamForoughi.pdf/۳۹

	شاگردی روزگار کردم بسیار			در کار جهان هنوز استاد نِیم

 

	هرگز دل من ز علم محروم نشد			کم ماند ز اَسرار که مفهوم نشد
	هفتاد و دو سال فکر کردم شب و روز			معلومم شد که هیچ معلوم نشد

 

	دشمن بغلط گفت که من فلسفیم			ایزد داند که آنچه او گفت نِیَم
	لیکن چو در این غم آشیان آمده‌ام			آخر کم از آنکه من بدانم که کیم

 

	مائیم که اصل شادی و کانِ غمیم			سرمایهٔ دادیم و نهادِ ستمیم
	پستیم و بلندیم ....... و کمیم			آئینه زنگ خورده و جام جمیم

 

۳۷