برگه:RobaiyatKhayyamForoughi.pdf/۱۴۶

غرق در مباحث حکمتی بوده است.

رباعی ۱۲۸– مقدّسین خشک فیلسوفان را کافر میخواندند و آزار میکردند اینست که خیّام میگوید فلسفی نیستم و اگر بحکمت مشغولم برای آنست که چون باین دنیا آمده‌ام آخر میخواهم بدانم کیستم.

رباعی ۱۳۲– حافظ این معنی را مکرّر پرورانده است مثلاً:

	ز دَوْرِ باده بجان راحتی رسان ساقی			که رنج خاطرم از جور دور گردون است

یا میفرماید:

	اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد			نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد
	اگر نه عقل بمستی فرو کشد لنگر			چگونه کشتی از این ورطهٔ بلا ببرد

رباعی ۱۳۶– خواجه حافظ:

	سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست			از بهر این معامله غمگین مباش و شاد

۱۴۴