این برگ همسنجی شدهاست.
که کار دنیا اعتبار ندارد.
رباعی ۹۳– بفخر رازی نیز منسوبست.
رباعی ۹۸– شیخ سعدی غزلی دارد که مطلعش اینست:
| ای دل بکام خویش جهان را تو دیده گیر | در وی هزار سال چو نوح آرمیده گیر | |||||
و تمام غزل بر همین نمط است.
رباعی ۱۰۳– مصراع ۴– ابوسعید ابوالخیر و ابراهیم ادهم دو تن از بزرگان عرفا و عبّاد بودهاند.
رباعی ۱۰۹– شعر حافظ را بیاد میآورد که میفرماید:
| صوفی ار باده باندازه خورد نوشش باد | ورنه اندیشهٔ اینکار فراموشش باد | |||||
رباعی ۱۱۱– نمانی یعنی باقی نگذاری.
رباعی ۱۱۲– خواجه حافظ در این نوع معنی داد سخن را داده است میفرماید:
۱۴۰
