شاعر پیشه بود مردم بهمان نظر باو مینگریستند بنابرین حکماء و علماء از اینکه شاعر خوانده شوند احتراز میکردند. امّا صاحبان طبع شعر در ایرانیان خاصّه میان دانشمندان فراوان بوده‌اند چنانکه از اکثر فضلای ایرانی بیش یا کم اشعاری منقول است ولی اهل علم بهمان علّت که گفتیم اگر هم طبع شعر داشتند همه نوع شعری نمیسرودند و کم کم عادت بر این جاری شد که این قسم اشخاص قوّهٔ شاعری خود را بسرودن رباعیّات بروز میدادند رباعی نوع خاصّی از شعر است که ایرانیان اختراع کرده‌اند و آن عبارت از دو بیت است یعنی چهار مصراع که مصراع اوّل و دوّم و چهارمش بر یک قافیه است و در مصراع سوّم گوینده اختیار دارد که همان قافیه را بیاورد یا نیاورد و رباعی در بحر معیّنی است که برای آسانی ضبط آن گفته‌اند بوزن این عبارتست: لاحول و لا قوة الا بالله رباعی مشکلترین اقسام شعر است زیرا با شروط و قیودی که برای آن مقرّر شده با اینکه چون دو بیت بیشتر نیست مجال سخن در آن تنگ است و برای اینکه مطلوب واقع شود گوینده
