نقل می‌کند که خلاصه آن در عیون‌التواریخ ابن شاکرالکتبی (نسخه کتابخانه مستر چستربیتی در شهر دبئین، ایرلاند، بنشان E.7، ورق ۱۴۷a) نیز هست، و معرّف طریقه تلقّی و طرز توجه عمّال دین نسبت به مردمانی است که در راه بسط فلسفه و حکمت، و توسیع عقل و فکر خلایق، و توفیق بین علم و شریعت، کوشش می‌کرده‌اند. اینک آن خبر:
احمد بین الحسین... ابوبکر النیسابوری، قال الحافظ ابوالقاسم اصله من اصبهان سکن نیسابور. قال الحاکم هو امام عصره فی القراءات،... مات فی السّابع و العشرین من شوّال سنة ۳۸۱... و تّوفّی ذلک الیوم أبوالحسن العامریّ صاحب الفلاسفة[۱]. قال الحاکم فحدّثنی عمربن احمد الزّاهد قال سمعت الثّقة من اصحابنا یذکر أنّه رأی ابابکر ابن‌الحسین‌بن‌مهران رحمة‌الله فی المنام فی‌اللّیلة الّتی دفن فیها، قال فقلت : أیها الأستاذ ما فعل‌الله بک؟ فقال: إن‌الله عزّ وجلّ أقام ابا‌الحسن‌العامریّ بحذائی و قال هذا فداؤک من النّار.
و حاکم نیشابوری در دنبال نقل این رؤیا حدیثی مسند از قول ابوموسی
الاشعری روایت کرده بوده است به این مضمون که پیغمبر گفت در
روز قیامت به هر یک از مردان این امّت مردی از کفّار را می‌بخشد
و می‌گوید این بلاگردان تو از آتش است!
شخصی به نام یوسف عامری در تمهیدات عین‌القضاة مذکور است و یک رباعی به او نسبت داده شده است (تمهیدات چاپ دانشگاه ص ۲۲۸). آقای دکتر شفیعی کدکنی دوست عزیز، که این مطلب را به بنده سراغ داده‌اند حدس ضعیفی می‌زنند که شاید این یوسف
- ↑ این تاریخ فوت مطابق می‌شود با ششم ژانویه ۹۹۲ میلادی.
