برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۴۱۲

---

۴۰۲

خیام

 

---

۵۸۳ – ۱۸۷ کم – ۳۲۲ رز

	گر شهره شوی بشهر؛ شرالّناسی			ور گوشه نشین شوی؛ همه وسواسی.
	به زان نبود، گر خضر[۱] و الیاسی؛			کسی نشناسد ترا، تو کس نشناسی.

۵۸۴ – ۱۸ نز

	گر کار فلک بعدل سنجیده بدی؛			احوال فلک جمله پسندیده بدی
	ور عدل بدی بکارها در گردون؛			کی خاطر اهل فضل رنجیده بدی؟!

۵۸۵ – ۲۳۰ حج

	کو من بصلاح خویش کوشان بدمی؛			سر خیل همه کبود پوشان بدمی.
	اکنون که مرید پیر میخانه شدم،			ایکاش غلام میفروشان بدمی!..

۵۸۶ – ۲۶۳ حج – ۱۷۲ کم – ۳۲۴ رز

	گویند «مخور می که در آتش[۲] باشی،			در روز[۳] مکافات بلاکش[۴] باشی»
	این هست، ولی هر دو جهان میارزد[۵]			آن یکدمه کز شراب سرخوش باشی.

۵۸۷ – ۳۲۵ رز

	ما و می و معشوق و صبوح؛ ایساقی،			از ما ناید توبهٔ نصوح؛ ایساقی،
	تا کی خوانی قصّهٔ نوح؛ ایساقی؛			پیش آر سبک راحت روح؛ ایساقی.

۵۸۸ – ۲۴۸ حج – ۳۲۶ رز

	هان.. تا بر مستان بدرشتی نشوی			یا از در نیکوان بزشتی نشوی.
	می خور که بخوردن و بناخوردن می			گر آلت دوزخی؛ بهشتی نشوی!..

۵۸۹ – ۲۵ حج

	هان، تا تو درین راه ببازی نائی،			تا کار قلندری نسازی؛ نائی.
	در عرصهٔ عشق با حریف غم او			تا خشک و تر خویش نبازی؛ نائی.

---

1. کم – به آن که اگر خضر و گر الیاسی.
2. کم و رز – بلاکش.
3. کم – دور.
4. کم و رز – در آتش.
5. کم – حقست ولی بهر دو عالم ارزد. رز – این هست ولی ز هر دو عالم بهتر.