برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۴۱۰

---

۴۰۰

خیام

 

---

۵۷۰ – ۱۸۰ کم – ۳۱۲ رز

	زان کوزهٔ می که نیست در وی ضرری،			پر کن قدچی بخور،[۱] بمن ده دگری
	زان پیشتر، ای پسر، که در رهگذی[۲]			خاک من و تو کوزه کند کوزه گری.

۵۷۱ – ۹۸ کم – ۳۱۳ رز

	زنهار.. کنون که میتوانی باری؛			بردار ز خاطر عزیزان[۳] باری؛
	کاین مملکت حسن نماند جاوید،			از دست تو هم برون رود یکباری!

۵۷۲ – ۱ حج – ۳۱۴ رز

	سازندهٔ کار مرده و زنده توئی،			دارندهٔ این چرخ پراکنده توئی،
	من گرچه بدم؛ خواجه این بنده توئی،			کس را چه گنه چو آفریننده توئی؟!.

۵۷۳ – ۳۰۰ حج

	شاها، ز می و مطربی و از چمنی،			در موسم گل کجا شکیبد چو منی؟
	بهتر ز بهشت و حور و کوثر باشد			باغی و قرابهٔ می و چنک زنی.

۵۷۴ – ۳۱۵ رز

	شمعست و شراب و ماهتاب؛ ایساقی،			در شیشه میی چو لعل ناب؛ ایساقی،
	از خاک مگو، این دل پراتش را			بر باد مده، بیار آب؛ ایساقی.

۵۷۵ – ۳۱۵ رز

	صبحی خوش و خرّمیست و خیز؛ ایساقی،			در شیشه کن آن شراب از شب باقی؛
	جامی بمن آور و غنیمت میدان			این یکدمه نقد را و فردا باقی.

۵۷۶ – ۳۱۷ رز

	عالم همه گر چو گوی گردد بکوی،			بر من که خراب خفته باشم؛ بجوی.
	دوشم بخرابات گرو میکردند،			خمّار همیگفت که «نیکو گروی!..»

---

1. کم – مینوش یکی قدح.
2. کم – زان پیش که روزگار از رهگذری.
3. کم – عزیزی.