برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۴۰۷

---

رباعیات خیام

۳۹۷

 

---

۵۴۷ – ۳۰۲ رز

	تا چند ز یاسین و برات؟ ایساقی،			بنویس بمیخانه برات؛ ایساقی،
	روزی که برات ما بمیخانه برند،			آنروز به از شب برات؛ ایساقی،

۵۴۸ – ۱۲۱ کم – ۳۰۳ رز

	تا در تن تست استخوان و رگ و پی،			از خانهٔ تقدیر منه بیرون پی،
	گردن منه؛ ار خصم بود رستم زال،			منت مکش؛ ار دوست بود حاتم طی.

۵۴۹ – ۳۰۴ رز

	تن زن؛ چو بزیر فلک بیباکی.			می نوش چو در جهان آفتناکی.
	چون اوّل و آخرت بجز خاکی نیست؛			انگار که بر خاک نئی، در خاکی.

۵۵۰ – ۷۴ حج

	تنگی لعل خواهم و دیوانی،			سدّ رمقی باید و نصف نانی،
	وآنگه من و تو نشسته در ویرانی؛			عیشی باشد؛ نه حدّ هر سلطانی...

۵۵۱ – ۳۰۸ حج

	جانانکی و کنجک خانککی			وآنگه ز شراب ناب پیمانککی،
	گر دست دهد؛ و گرنه ویرانککی			وز بیخ زمرّدی بکف دانککی.

۵۵۲ – ۱۸۹ حج

	چندانکه نگاه میکنم هر سوئی،			از سبزه بهشتیست وز کوثر جوئی.
	صحرا چو بهشت شد؛ ز کوثر کم گو،			بنشین ببهشت با بهشتی روئی.

۵۵۳ – ۱۱۰ حج

	چندین غم بیهوده مخور؛ شاد بزی			واندر ره بیداد تو با داد بزی،
	چون آخر کار این جهان نیستی است؛			انگار که نیستی و آزاد بزی.

۵۵۴ – ۴ حج – ۱۴۵ کم – ۳۰۵ رز

	چون واقفی[۱]؛ ای پسر[۲]، ز هر اسراری؛			چندین چه خوری ببیهوده تیماری؟
	چون می نرود باختیارت کاری؛			خوش باش درین نفس[۳] که هستی باری!۔

---

1. کم و رز – آگهی.
2. کم – دوست.
3. کم – دمی.