این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
رباعیات خیام
۳۹۳
۵۱۹ – ۴۷ حج – ۱۵ کم – ۲۸۶ رز
| از آمدن بهار و از رفتن دی | اوراق وجود[۱] ما همی گردد طی؛ | |||||
| می خور، مخور اندوه، که گفتست حکیم[۲] | «غمهای جهان چو زهر و تریاکش می» | |||||
۵۲۰ – ۳۱۸ حج – ۴۱ کم – ۲۸۷ رز
| از دفتر عمر بر گرفتم[۳] فالی؛ | ناگاه ز سوز سینه صاحبحالی | |||||
| میگفت «خوشا کسی[۴] که اندر بر او | یاریست چو ماهی و شبی[۵] چون سالی» | |||||
۵۲۱ – ۷۷ حج – ۲۸۸ رز
| از دور پدید[۶] آمده ناپاک تنی، | از[۷] دود جهنّم بتنش پیرهنی، | |||||
| بشکست و بریخت آن نه مردی نه زنی[۸] | یک شیشه می لعل؛ که مردی و منی!..[۹] | |||||
۵۲۲ – ۳۰ نز
| از کوزه گری کوزه خریدم باری، | آن کوزه سخن گفت ز هر اسراری. | |||||
| «شاهی بودم که جام زرّینم بود؛ | اکنون شده‌ام کوزهٔ هر خمّاری!...» | |||||
۵۲۳ – ۵۵ حج
| از مطبخ دنیا تو همه دود خوری، | تا چند غمان بود و نابود خوری؟ | |||||
| سرمایه نخواهی که جوی کم گردد، | مایه که خورد چو تو همه سود خوری؟ | |||||
۵۲۴ – ۲۰۶ حج – ۲۸۹ رز
| افتاده مرا با می و مستی کاری، | خلقم ز چه میکند ملامت باری؟ | |||||
| ایکاش که هر حرام مستی کردی؛ | تا من بجهان ندیدمی هشیاری. | |||||
۵۲۵ – ۲۳۵ حج
| ای آنکه خلاصهٔ چهار ارکانی، | بشنو سخنی ز عالم روحانی؛ | |||||
| دیوی و ددی و ملکی انسانی، | با تست؛ هر آنچه مینمائی، آنی. | |||||
