برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۳۹۶

---

۳۸۶

خیام

 

---

۴۷۰ – ۶۱ حج

	مشنو سخن زمانه ساز آمدگان،			می گیر مروّق از طرازآمدگان،
	رفتند یکان یکان فرازآمدگان؛			کس می ندهد نشان بازآمدگان.

۴۷۱ – ۵۳ حج – ۱۹۴ کم – ۲۵۶ رز ۱۲۷ بو

	می خوردن و گرد نیکوان گردیدن			به زانکه بزرق زاهدی ورزیدن،
	گر عاشق و مست دوزخی خواهد بود[۱]؛			پس روی بهشت کس نخواهد[۲] دیدن!

۴۷۲ – ۱۷۸ حج – ۴۶ کم – ۲۵۳ رز – ۱۲۸ بو

	نتوان دل شاد را بغم فرسودن،			وقت خوش خود بسنگ محنت سودن،
	کس غیب چه داند[۳] که چه خواهد بودن،			می باید و معشوق و بکام[۴] آسودن.

۴۷۳ – ۱۱۱ کم – ۲۵۴ رز

	ننگی است بنام نیک مشهور شدن،			عارست ز جور چرخ رنجور شدن؛
	خمّار ببوی آب انگور شدن،			به زانکه بزهد خویش مشهور شدن.

۴۷۴ – ۲۶۵ حج

	یا رب، ز قبول و از ردم بازرهان،			مشغول خودم کن، ز خودم بازرهان،
	تا هشیارم نیک و بدی میخوانم؛			مستم کن و از نیک و بدم بازرهان.

۴۷۵ – ۶۲ کم

	آبی بودیم در کمر بنهاده،			از آتش شهوتی برون افتاده،
	فرداست که باد خاک ما را ببرد؛			خوش میگذران این دو نفس با باده.

۴۷۶ – ۳۲۰ حج

	آن بادهٔ خوشگوار بر دستم نه			وان ساغر چون نگار بر دستم نه،
	آن می که چو زنجیر بپیچد بر خود،			دیوانه شدم بیار؛ بر دستم نه.

---

1. کم – گر دوزخیند مردم مست بگوی. رز – گر مردم میخواره بدوزخ باشد.
2. کم –پس روی بهشت را که خواهد.
3. کم – کس غیب نداند. رز – در دهر چه داند.
4. رز – معشوق بکام.