برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۳۹۲

---

۳۸۲

خیام

 

---

۴۴۲ – ۲ نز

	یک روز ز بند عالم آزاد نیم،			یکدم زدن از وجود خود شاد نیم،
	شاگردی روزگار کردم بسیار،			در کار جهان هنوز استاد نیم.

۴۴۳ – ۱۱۵ حج

	آن چشم پیاله بین بجان آبستن،			همچون سمنی بارغوان آبستن؛
	نی نی. غلطم؛ بباده از غایت لطف،			آبیست بآتش روان آبستن.

۴۴۴ – ۶۱ کم – ۲۳۹ رز – ۱۲۲ بو

	آنرا که وقوفست بر اسرار[۱] جهان،			شادی و غم و رنج برو[۲] شد یکسان.
	چون نیک و بد جهان بسر خواهد شد؛			خواهی همه درد باش و خواهی درمان.

۴۴۵ – ۳۶ کم – ۲۴۰ رز

	اسرار ازل را نه تو دانی و نه من			وین حرف معمّا[۳] نه تو خوانی و نه من،
	هست از پس پرده گفتگوی من و تو؛			چون پرده برافتد[۴] نه تو مانی و نه من.

۴۴۶ – ۵ مج

	ای دیده اگر کور نئی؛ گور ببین			وین عالم پر فتنه و پر شور ببین.
	شاهان و سران و سروران زیر گلند؛			روهای چو مه در دهن مور ببین.

۴۴۷ – ۱۶۵ حج – ۷۴ کم – ۲۴۱ رز

	ای گشته[۵] شب و روز[۶] بدنیا نگران،			اندیشه[۷] نمیکنی تو از روز گران
	آخر نفسی ببین و باز آی بخود[۸]،			کایام چگونه میکند با دگران؟!

۴۴۸ – ۲۱۵ کم – ۲۴۲ رز

	برخیز؛ مخور غم جهان گذران،			بنشین و دمی[۹] بشادمانی گذران
	در طبع زمانه گر وفائی بودی؛			هرگز بتو نوبت نشدی[۱۰] از دگران.

---

1. رز – احوال.
2. رز و بو – جهان.
3. کم – مقرمط.
4. کم – درافتد.
5. رز – مانده
6. کم – شبانروز.
7. کم – و اندیشه.
8. کم – آخر بخود آی و نیک بنگر یکدم.
9. رز – جهان.
10. رز – نوبت بتو خود نیامدی.