برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۳۸۸

---

۳۷۸

خیام

 

---

۴۱۳ – ۱۱۱ حج

	صبحست؛ دمی بر می گلرنگ زنیم			وین شیشهٔ نام و ننگ بر سنگ زنیم،
	دست از امل دراز خود باز کشیم،			در زلف دراز و دامن چنگ زنیم.

۴۱۴ – ۱۳۷ کم – ۲۲۴ رز

	کو محرم راز؟ تا بگویم یکدم			کز گاه نخست خود[۱] چه بودست آدم؛
	محنت‌زده‌ای سرشته‌ای از گل غم،			یکچند جهان بگشت و برداشت قدم.

۴۱۵ – ۱۱۹ بو

	کنجی و دو قرص از جهان بگزیدم			وز دولت و حشمتش طمع ببریدم،
	درویشی را ز جان و دل بخریدم؛			در درویشی توانگریها دیدم.

۴۱۶ – ۱۳۲ کم – ۲۲۵ رز

	گرد دگری چگونه پرواز کنم؟			یا عشق توئی چگونه آغاز کنم؟
	یک لحظه سرشک دیده می نگذارد؛			تا چشم بروی دگری باز کنم.

۴۱۷ – ۳۰ کم – ۲۲۶ رز

	گر من ز می مغانه مستم؛ هستم!			ور عاشق و رند و بت پرستم؛ هستم!
	هر کس بخیال خود[۲] گمانی دارد؛			من خود دانم؛ هر آنچه[۳] هستم، هستم.

۴۱۸ – ۲۲۷ رز

	گر من گنه روی زمین کردستم؛			عفو تو امیدست که گیرد دستم.
	گفتی که «بروز عجز دستت گیرم»			عاجزتر ازین مخواه کاکنون هستم.

۴۱۹ – ۸۱ کم – ۲۲۸ رز

	گفتم که «دگر بادهٔ گلگون نخورم،			می خون رزانست دگر خون نخورم،»
	پیر خردم گفت «بجدّ میگوئی؟»			گفتم که «مزاح میکنم[۴] چون نخورم؟!»

---

1. رز – کز اول کار خود.
2. رز – هر طایفه‌ای بمن.
3. رز – من زان خودم چنانکه.
4. کم – گفتم که خطاست این سخن.