برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۳۵۷

---

رباعیات خیام

۳۴۷

 

---

۱۹۷ – ۷ حج

	بر چرخ فلک هیچ کسی چیر نشد			وز خوردن آدمی زمین سیر نشد.
	مغرور بدانی که نخوردست ترا؛			تعجیل مکن هم بخورد دیر نشد.

۱۹۸ – ۸۳ کم – ۱۰۱ رز

	بر روی نکوی و لب[۱] جوی و می و ورد،			تا هست میسّرم[۲] طرب خواهم کرد.
	تا بوده‌ام و هستم و خواهم بودن،			می میخورم و خورده‌ام و خواهم خورد.

۱۹۹ – ۱۲۳ حج

	بر من قلم قضا چو بی‌من رانند؛			پس نیک و بدش چرا ز من میدانند؟
	دی بی‌من و امروز چو دی بی‌من و تو؛			فردا بچه حجّتم بداور خوانند؟!.

۲۰۰ – ۵۲ کم

	بیمارم و دل در امتحانم دارد؛			ناخوردن می قصد بجانم دارد،
	وین طرفه بود که هرچه در بیماری			جز باده خورم همه زیانم دارد.

۲۰۱ – ۶۱ بو

	پیرانه سرم عشق تو در دام کشید؛			ورنه ز کجا دست من و جام نبیند؟
	آن توبه که عقل داد، جانان بشکست			وان جامه که صبر دوخت، ایّام درید.

۲۰۲ – ۴۱ حج

	پیراهن عمر چاکها خواهد شد			وین نفس عزیز خاکها خواهد شد.
	هر طارم و طاقها که افراشته‌اند،			تا در نگری مغاکها خواهد شد.

۲۰۳ – ۱۹۹ کم –۱۰۲ رز

	پیری سر و برگ در خرابی[۳] دارد،			گلنار رخم برنگ آبی دارد،
	بام و در و چار رکن و دیوار وجود			ویران شده و رو بخرابی دارد.

---

1. کم – با ماهرخی بر لب.
2. رز – چندانکه توان عیش و.
3. کم – ناصوابی.