برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۳۴۴

---

۳۳۴

خیام

 

---

۱۰۴ – ۳۳ حج

	عمریست که مدّاحی می ورد منست،			اسباب میست هرچه در گرد منست.
	زاهد، اگر استاد تو عقلست اینجا؛			خوش باش که استاد تو شاگرد منست.

۱۰۵ – ۲۰ نز

	عمریست مرا تیره و کاریست نه‌راست،			محنت همه افزوده و راحت همه کاست؛
	شکر ایزد را که آنچه اسباب بلاست،			ما را ز کسی دگر نمیباید خواست.

۱۰۶ – ۳۰۱ حج

	فاسق خوانند مردمانم پیوست،			من بی‌گنهم خیالشان بین که چه هست،
	بر من بخلاف شرع، ای اهل صلاح،			جز خمر و لواطه و زنا چیزی هست؟!.

۱۰۷ – ۱۰۰ حج – ۳۲ بو

	فصل گل و طرف جویبار و لب کشت،			با یکدوسه اهل و لعبتی حور سرشت،
	پیش آر قدح که باده نوشان صبوح			آسوده ز مسجدند و فارغ ز کنشت.

۱۰۸ – ۵۷ رز

	کنه خردم در خور اثبات تو نیست			و اندیشهٔ من بجز مناجات تو نیست،
	من ذات ترا بواجبی کی دانم؟			دانندهٔ ذات تو بجز ذات تو نیست.

۱۰۹ – ۵۸ رز

	گر از پی شهوت و هوا خواهی رفت؛			از من خبرت که بینوا خواهی رفت.
	بنگر چه کسی و از کجا آمدهٔ؟!			میدان که چه میکنی کجا خواهی رفت؟..

۱۱۰ – ۲۲۱ حج

	گر بر فلکی؛ بخاک باز آرندت			ور بر سر نازی؛ به نیاز آرندت،
	فی الجمله، مرو بجهل تا بتوانی			و آزار مجو تا بنیازارندت.

۱۱۱ – ۳۹ کم

	گر در بر من دلبر یاقوت لبست			ور آب خضر بجای آب عنبست،
	گر زهره بود مطرب و همدم عیسی؛			چوندل نبود شاد چه جای طربست؟!