برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۳۴۳

---

رباعیات خیام

۳۳۳

 

---

۹۷ – ۱۰۴ کم

	ساقی که لبش مفرّح یاقوتست،			دل را غم او قوّت و جانرا قوتست،
	هر کس که نشد کشتهٔ طوفان غمش،			در کشتی نوح زنده در تابوتست.

۹۸ – ۳۲ کم

	ساقی، گل و سبزه بس طربناک شدست.			دریاب که هفتهٔ دگر خاک شدست.
	می نوش، گلی بچین که تا درنگری؛			گل خاک شدست و سبزه هم پاک شدست.

۹۹ – ۱۱۷ حج – ۵۴ رز – ۳۰ بو

	سرّ[۱] از همه ناکسان نهان باید داشت،			راز از همه ابلهان بجان[۲] باید داشت،
	بنگر که بجای مردمان می‌چکنی؛[۳]			چشم از همه مردمان همان باید داشت.

۱۰۰ – ۳۷ کم – ۵۵ رز

	شادی مطلب؛ که حاصل عمر دمیست،			هر ذرّه ز خاک کیقبادی و جمیست،
	احوال جهان و ملک گیتی یکسر[۴]			خوابی و خیالی و فریبی و دمیست.

۱۰۱ – ۵۶ رز

	صحرا رخ خود بابر نوروز بشست،			برخیز بجام باده کن عهد درست؛
	با سبز خطی بسبزه‌زاری می خور			بر یاد کسی که سبزه از خاکش رست.

۱۰۲ – ۵۳ کم

	صد خانه ز خوناب دلم ویرانست			وز گریهٔ زار صد چندانست،
	از هر مژه ناودان خونست روان؛			گر من مژه را بهم زنم طوفانست.

۱۰۳ – ۱۹۹ حج

	عشق ارچه بلاست؛ آن بلا حکم خداست،			بر حکم خدا ملامت خلق چراست؟
	ور نیک و بد بنده بتقدیر خداست؛			پس روز پسین حساب بر بنده چراست؟!

---

1. رز و بو – راز.
2. رز و بو – و اسرار نهان ز ابلهان.
3. بو – بنگر که چه میکنی بجای مردم.
4. رز – احوال جهان و عمر و باقی وجود.