برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۳۴۲

---

۳۳۲

خیام

 

---

۹۰ – ۱۴۱ کم – ۵۱ رز

	زان باده که عمر را حیات دگرست،			پر کن قدحی؛ گرچه ترا درد سرست،
	برنه بکفم؛ که کار عالم سمرست،			بشتاب؛ که عمر هر دمی[۱] در گذرست.

۹۱ – ۱۱۹ حج – ۵۳ رز – ۳۱ بو

	زین پیش نشان بودنیهاست بودست،			پیوسته قلم ز نیک و بد آسودست،[۲]
	اندر تقدیر آنچه[۳]بایست بداد؛			غم خوردن و کوشیدن ما بیهودست.

۹۲ – ۹۸ حج

	زین سقف برون رواق و دهلیزی نیست،			جز با من و تو عقلی و تمییزی نیست،
	هر چیز که وهم کردهٔ کان چیزیست،			خوش بگذر از آن خیال کان چیزی نیست.

۹۳ – ۱۱ کم

	ساقی، دل من ز دست اگر خواهد رفت؛			دریاب کجا ز خود بدر خواهد رفت.
	صوفی که چو ظرف تنگ پر از جهلست،			یک جرعه اگر خورد؛ بسر خواهد رفت.

۹۴ – ۲۱۹ کم

	ساقی، دل من ز مرده فرسوده‌تر است؛			کاو زیر زمین ز من دل آسوده‌ترست.
	هرچند بخون دیده دامن شویم،			دامان ترم ز دیده آلوده‌ترست.

۹۵ – ۱۱۷ کم

	ساقی، غم من بلند آوازه شدست،			سرمستی من برون ز اندازه شدست،
	با موی سپید سرخوشم؛ کز خط تو			پیرانه سرم بهار دل تازه شدست.

۹۶ – ۲۵ کم

	ساقی که رخت ز جام جمشید بهست،			مردن برهت ز عمر جاوید بهست.
	خاک قدمت که چشم من روشن ازوست،			هر ذرّه ز صد هزار خورشید بهست.

---

1. رز – ای پسر.
2. رز و بو – ناسودست.
3. رز – تقدیر ترا هر آنچه. بو – در روز ازل هرآنچه.