برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۹۹۸

— ۳۸۶ —

---

	نگذاشت که آفتاب بر من تابد			آن سایه گران چو ابر در پیش آمد

*

	گفتم شب وصل و روز تعطیل آمد			کان شوخ دوان دوان بتعجیل آمد
	گفتم که نمی‌نهی رخی بر رخ من			گفتا برو ابلهی مکن پیل آمد[۱]

*

	وقت گل و روز شادمانی آمد			آن شد که بسرما نتوانی آمد
	رفت آنکه دلت بمهر ما گرم نبود			سرما شد و وقت مهربانی آمد[۲]

*

	در چشم من آمد آن سهی سرو بلند			بربود دلم ز دست و در پای افکند
	این دیدهٔ شوخ میبرد دل بکمند			خواهی که بکس دل ندهی دیده ببند[۳]

*

	در خرقهٔ توبه[۴] آمدم روزی چند			چشمم بدهان واعظ و گوش بپند
	ناگاه بدیدم آن سهی سرو بلند			وز یاد برفتم سخن دانشمند

*

	گویند مرو در پی آن سرو بلند			انگشت نمای خلق بودن تا چند؟
	بیفائده پندم مده ای دانشمند			من چون نروم که میبرندم بکمند؟

*

	کس با تو عدو محاربت نتواند			زیرا که گرفتار کمندت ماند

---

1. این رباعی تنها در یک نسخهٔ بسیار قدیم است که در ضمن قطعات آمده و گویا اشاره بواقعه‌ایست.
2. متن مطابقست با نسخ قدیم و در نسخه‌های معتبر دیگر رباعی چنین است:

   	وقت گل و روز شادمانی آمد			هنگام نشاط و کامرانی آمد
   	آن شد که بسرما نتوانی آمد			سرما شد و وقت مهربانی آمد

3. این رباعی در باب پنجم گلستان نیز آمده (حکایت قاضی همدان)
4. فقر.