این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۸۳ —
| دستارچهٔ کان بت دلبر دارد | گر بوئی ازان باد صبا بردارد | |||||
| بر مردهٔ صد ساله اگر برگذرد[۱] | در حال ز خاک تیره سر بردارد | |||||
*
| گر باد ز گل حسن شبابش ببرد | بلبل نه حریفیست که خوابش ببرد[۲] | |||||
| گل وقت رسیدن آب عطار ببرد | عطار بوقت رفتن آبش ببرد | |||||
*
| کس نیست که غم از دل ما داند برد | یا چارهٔ کار عشق بتواند برد | |||||
| گفتم که بشوخی ببرد دست از ما | زین دست که او پیاده میداند برد | |||||
*
| هر وقت که بر من آن پسر میگذرد | دانی که ز شوقم چه بسر میگذرد؟ | |||||
| گو هر سخن تلخ که خواهی فرمای[۳] | آخر بدهان چون شکر میگذرد | |||||
*
| خالی که مرا عاجز و محتال بکرد | خطی برسید و دفع آن خال بکرد | |||||
| خال سیهش بود که خونم میریخت | ریش آمد و رویش همه چون خال بکرد[۴] | |||||
*
| چون بخت بتدبیر نکو نتوان کرد | بیفائده سعی و گفتگو نتوان کرد | |||||
| گفتم بروم صبر کنم یک چندی | هم صبر برو که صبر ازو نتوان کرد | |||||
*
| شمع ارچه بگریه جانگدازی میکرد | گریه زده خندهٔ مجازی میکرد | |||||
