برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۹۸۷

— ۳۷۵ —

---

	در قطرهٔ باران بهاری چتوانگفت؟			در نافهٔ آهوی تتاری چتوان گفت؟
	گر در همه چیزی صفت و نعت بگنجد			در صورت و معنی که تو داری چتوان گفت؟

*

	سخن عشق حرامست بر آن بیهده گوی			که چو ده بیت غزل گفت مدیح آغازد
	حبذا همت سعدی و سخن گفتن او			که ز معشوق بممدوح نمی‌پردازد

*

	من بگویم ندیده‌ام[۱] دهنی			کز دهان تو تنگتر باشد
	تنگتر زین دهان فراخ ولیک			نه همه تنگها شکر باشد

*

	کوه عنبر نشسته بر زنخش			راست گوئی بهیست مشک آلود
	گر بچنگال صوفیان افتد			ندهندش مگر بشفتالود

*

	تو آن نهٔ که بجور از تو روی برپیچند			گناه تست و من استاده‌ام باستغفار
	مرا غبار تو هرگز اثر کند در دل			که خاکپای توام؟ خاکرا چه غم ز غبار؟

*

	بس ایغلام بدیع‌الجمال شیرین کار			که سوز عشق تو انداخت در جهان آتش
	بنفط گنده چه حاجت که بر دهان گیری[۲]			ترا خود از لب لعلست در دهان آتش[۳]

*

	آن پریروی که از مرد و زن و پیر و جوان			هر که بینی دم صاحبنظری میزندش
	آستینم زد و از هوش برفتم در حال			راست گفتند که دیوانه پری میزندش

---

1. من بگویم که دیده‌ام.
2. که در دهان داری.
3. این قطعه را ظاهراً در وصف پسری نفط انداز فرموده.