این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۶۷ —
| با درد تو یاوری[۱] ندارم | وز دست تو مخلصی ندانم | |||||
| عاقل بجهد ز پیش شمشیر | من کشتهٔ سر بر آستانم | |||||
| چون در تو نمیتوان رسیدن | به زان نبود که تا توانم | |||||
| بنشینم و صبر پیش گیرم | ||||||
| دنبالهٔ کار خویش گیرم | ||||||
| آن برگ گلست یا بناگوش | یا سبزه بگرد چشمهٔ نوش | |||||
| دست چو منی قیامه باشد[۲] | با قامت چون توی در آغوش | |||||
| من ماه ندیده‌ام کله‌دار | من سرو ندیده‌ام قباپوش | |||||
| وز رفتن و آمدن[۳] چگویم؟ | میآرد وجد و میبرد هوش[۴] | |||||
| روزی دهنی بخنده بگشاد | پسته دهن تو گفت خاموش | |||||
| خاطر پی زهد و توبه میرفت | عشق آمد و گفت زرق مفروش[۵] | |||||
| مستغرق یادت آنچنانم | کم هستی خویش شد فراموش | |||||
| یاران بنصیحتم چه گویند | بنشین و صبور باش و مخروش | |||||
| ای خام من اینچنین بر آتش | عیبم مکن ار برآورم جوش | |||||
| تا جهد بود بجان بکوشم | وانگه بضرورت از بن گوش[۶] | |||||
| بنشینم و صبر پیش گیرم | ||||||
| دنبالهٔ کار خویش گیرم | ||||||
- ↑ در یک نسخه قدیم: داوری.
- ↑ متن باتفاق نسخ و در نسخه‌های چاپی: نمیتوان بود.
- ↑ و آن رفتن و آمدن.
- ↑ در یک نسخه قدیم:
زان رفتن و آمدن چگویم میآید و میروم من از هوش - ↑ تجدیدنظر: اندیشهٔ توبه کرده بودمعشق آمد و گفت زرق مفروش
- ↑ در نسخ قدیم و معتبر این بیت باختلاف آمده، غیر از متن این دو وجه قابل ذکر است:
لاشک چو بکوشم و نیابم من خود بضرورت از بن گوش لیکن چو غرض بدست ناید گر خواهم و گر نه بعد ازین کوش
