این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۶۶ —
| یا چهره بپوش یا بسوزان | بر روی چو آتشت سپندی | |||||
| دیوانهٔ عشقت ای پریروی | عاقل نشود بهیچ پندی[۱] | |||||
| تلخست دهان عیشم[۲] از صبر | ای تنگ شکر بیار قندی[۳] | |||||
| ایسرو بقامتش چه مانی؟ | زیباست ولی نه هر بلندی | |||||
| گریم بامید و دشمنانم | بر گریه زنند ریشخندی | |||||
| کاجی ز درم[۴] درآمدی دوست | تا دیدهٔ دشمنان بکندی | |||||
| یارب چه شدی اگر برحمت | باری سوی ما نظر فکندی[۵]؟ | |||||
| یکچند بخیره عمر بگذشت | من بعد بر آن سرم[۶] که چندی | |||||
| بنشینم و صبر پیش گیرم | ||||||
| دنبالهٔ کار خویش گیرم | ||||||
| آیا[۷] که بلب رسید جانم | آوخ که ز دست شد عنانم | |||||
| کس دید چو من ضعیف هرگز | کز هستی خویش در گمانم؟ | |||||
| پروانه‌ام اوفتان و خیزان | یکباره بسوز و وارهانم | |||||
| گر لطف کنی بجای اینم | ور جور کنی سزای آنم | |||||
| جز نقش تو نیست در ضمیرم | جز نام[۸] تو نیست بر زبانم | |||||
| گر تلخ کنی بدوریم عیش | یادت[۹] چو شکر کند دهانم | |||||
| اسرار تو پیش کس نگویم | اوصاف تو پیش کس نخوانم | |||||
