برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۹۷۶

— ۳۶۴ —

---

	بگذشت و نگه نکرد با من			در پای کشان ز کبر دامن
	دو نرگس مست نیم خوابش			در پیش و بحسرت[۱] از قفا من
	ای قبلهٔ دوستان مشتاق			گر با همه آن کنی که با من
	بسیار کسان که جان شیرین			در پای تو ریزد[۲] اولا من
	گفتم که شکایتی بخوانم			از دست تو پیش پادشا من
	کاین سخت دلی و سست مهری			جرم از طرف تو بود یا من؟
	دیدم که نه شرط مهربانیست			گر بانگ برآرم از جفا من
	گر سر برود فدای پایت			دست از تو نمیکنم رها من
	جز وصل توام حرام بادا			حاجت که بخواهم از خدا من
	گویندم ازو نظر بپرهیز			پرهیز ندارم از قضا من[۳]
	هرگز نشنیده‌ام که یاری			بی یار صبور بود تا من
		بنشینم و صبر پیش گیرم
		دنبالهٔ کار خویش گیرم
	ای روی تو آفتاب عالم			انگشت نمای آل آدم
	احیای روان مردگان را			بویت نفس مسیح مریم
	بر جان عزیزت آفرین باد			بر جسم شریفت اسم اعظم
	محبوب منی چو دیدهٔ راست			ای سرو روان بابروی خم
	دستان که تو داری ای پریروی			بس دل ببری بکفّ و معصم
	تنها نه منم اسیر عشقت			خلقی متعشقند و من هم[۴]
	شیرینِ جهان توئی بتحقیق			بگذار حدیث ما تقدّم
	خوبیت مسلمست و ما را			صبر از تو نمیشود مسلم

---

1. بحیرت.
2. بازد.
3. تجدیدنظر: گویندم ازو نظر بپرهیزپرهیز ندانم از قضا من
4. تجدیدنظر: خلقی متعسفند و من هم