برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۹۶۴

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۵۲ —

  آورده ز غمزه سحر[۱] در چشم در داده ز فتنه تاب در موی  
  وز بهر شکار دل نهاده تیر مژه در کمان ابروی  
  نرخ گل و گلشکر شکسته زان چهرهٔ خوب و لعل دلجوی[۲]  
  چاکر شده شاه اخترانت شیر فلک شده سگ کوی[۳]  
  بر بام سراچهٔ جمالت کیوان شده پاسبان هندوی  
  عارض بمثل چو برگ نسرین بالا بصفت چو سرو خودروی  
  گوئی بچه شانه کردهٔ زلف یا خود بچه آب شستهٔ روی  
  کز روی بلاله میدهی رنگ وز زلف بمشک میدهی بوی  
  چون سعدی صد هزار بلبل[۴] گلزار رخ ترا غزل گوی  

۶۲۷ – ط

  خواهم اندر پایش افتادن چو گوی ور بچوگانم زند[۵] هیچش مگوی  
  بر سر عشاق طوفان گو ببار در ره مشتاق پیکان گو بروی  
  گر بداغت میکند[۶] فرمان ببر ور بدردت میکشد درمان مجوی  
  ناودان چشم رنجوران عشق گر فروریزند خون آید بجوی  
  شادباش ای مجلس روحانیان تا که خورد این می که من مستم ببوی؟  
  هرکه سودانامهٔ سعدی نبشت دفتر پرهیزگاری گو بشوی  
  هرکه نشنیده‌ست وقتی[۷] بوی عشق گو بشیراز آی و خاک من[۸] ببوی  

  1. ز سحر غمزه.
  2. در قدیمترین نسخه بیت چنین است:
      بر رخ گل و گلشکر شکسته زآن چهرهٔ همچو لعل دلجوی (؟)  
  3. چو راسوی.
  4. در قدیمترین نسخه: چون صد هزار عندلیبت.
  5. ور بچوگان میزند.
  6. میکشد.
  7. روزی.
  8. ما.