این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۴۹ —
| عمریست تا بیاد تو شب روز میکنم | تو خفتهٔ که گوش بآه سحر کنی | |||||
| دانی که رویم از همه عالم بروی تست | زنهار اگر تو روی بروئی دگر کنی | |||||
| گفتی که دیر و زود بحالت نظر کنم | آری[۱] کنی چو بر سر خاکم گذر کنی | |||||
| شرطست سعدیا که بمیدان عشق دوست[۲] | خود را بپیش تیر ملامت سپر کنی | |||||
| وز عقل بهترت سپری باید ای حکیم | تا از خدنگ غمزهٔ خوبان حذر کنی | |||||
۶۲۱ – ب
| سرو ایستاده به چو تو رفتار میکنی | طوطی خموش به چو تو گفتار میکنی | |||||
| کس دل باختیار بمهرت نمی‌دهد | دامی نهادهٔ که گرفتار میکنی | |||||
| تو خود چه فتنهٔ که بچشمان ترک مست | تاراج عقل مردم هشیار میکنی؟ | |||||
| از دوستی که دارم و غیرت که میبرم | خشم آیدم که چشم باغیار میکنی | |||||
| گفتی نظر خطاست تو دل میبری رواست؟ | خود کرده جرم و خلق گنهکار میکنی | |||||
| هرگز فرامشت نشود دفتر خلاف | با دوستان چنین که تو تکرار میکنی | |||||
| دستان بخون تازهٔ بیچارگان خضاب | هرگز کس این کند که تو عیار میکنی؟ | |||||
| با دشمنان موافق و با دوستان بخشم[۳] | یاری نباشد اینکه[۴] تو با یار میکنی | |||||
| تا من سماع می‌شنوم پند نشنوم | ای مدّعی نصیحت بیکار میکنی | |||||
| گر تیغ میزنی سپر اینک وجود من | صلحست ازینطرف که تو پیکار میکنی | |||||
| از روی دوست تا نکنی رو بآفتاب | کز آفتاب روی بدیوار میکنی | |||||
| زنهار سعدی از دل سنگین کافرش | کافر چه غم خورد چو تو زنهار میکنی؟ | |||||
۶۲۲ – ط
| چشم رضا و مرحمت بر همه باز میکنی | چونکه ببخت ما رسد[۵] اینهمه ناز میکنی | |||||
