این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۴۸ —
| سعدیا گر قدمت راه بپایان نرساند | باری اندر طلبش عمر بپایان برسانی | |||||
۶۱۹ – ب
| چرا بسرکشی از من[۱] عنان بگردانی؟ | مکن که بیخودم اندر جهان بگردانی | |||||
| ز دست عشق[۲] تو یکروز دین بگردانم | چه گردد[۳] ار دل نامهربان بگردانی[۴]؟ | |||||
| گر اتفاق نیفتد قدم که رنجه کنی | بذکر ما چه شود گر زبان بگردانی؟ | |||||
| گمان مبر که بداریم دستت از فتراک | بدین قدر که تو از ما عنان بگردانی | |||||
| وجود من چو قلم سر نهاده بر خط تست | بگردم[۵] ار بسرم همچنان بگردانی | |||||
| اگر قدم ز من ناشکیب واگیری | و گر نظر ز من ناتوان بگردانی | |||||
| ندانمت ز کجا آن سپر بدست آید | که تیر آه من از آسمان بگردانی | |||||
| گرم ز پای سلامت بسر دراندازی | ورم ز دست ملامت بجان بگردانی | |||||
| سر ارادت سعدی گمان مبر هرگز | که تا قیامت ازین آستان بگردانی | |||||
۶۲۰ – ط
| فرّخ صباح آنکه تو بر وی نظر کنی | فیروز روز آنکه تو بروی گذر کنی | |||||
| آزاد بندهٔ که بود در رکاب تو | خرّم ولایتی که تو آنجا سفر کنی | |||||
| دیگر نبات را نخرد مشتری بهیچ | یکبار اگر تبسم همچون شکر کنی | |||||
| ای آفتاب روشن و ای سایهٔ همای | ما را نگاهی از تو تمناست اگر کنی[۶] | |||||
| من با تو دوستی و وفا کم نمیکنم | چندانکه دشمنی و جفا بیشتر کنی | |||||
| مقدور من سریست که در پایت افکنم | گر زانکه التفات بدین مختصر کنی | |||||
