برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۹۵۸

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۴۶ —

۶۱۶ – ط

  نگویم آب و گلست آن وجود روحانی بدین کمال نباشد جمال انسانی  
  اگر تو آب و گلی همچنانکه سایر خلق گل بهشت مخمر بآب حیوانی  
  بهرچه خوبتر اندر جهان نظر کردم که گویمش بتو ماند تو خوبتر ز آنی  
  وجود هر که نگه میکنم ز جان و جسد مرکبست و تو از فرق تا قدم جانی  
  گرت در آینه سیمای خویش دل ببرد چو من شوی و بدرمان[۱] خویش درمانی  
  دلی که با سر زلفت تعلقی دارد چگونه جمع شود با چنان[۲] پریشانی؟  
  مرا که پیش تو اقرار بندگی کردم رواست گر بنوازی و گر برنجانی  
  ولی خلاف بزرگان که گفته‌اند مکن بکن هر آن چه بشاید نه هر چه بتوانی  
  طمع مدار که از دامنت بدارم دست بآستین ملالی که بر من افشانی  
  فدای جان تو گر من فدا شوم چه شود؟[۳] برای عید بود گوسفند قربانی  
  روان روشن سعدی که شمع مجلس تست بهیچ کار نیاید گرش نسوزانی  

۶۱۷ – ط

  نه طریق دوستانست و نه شرط مهربانی که بدوستان یک‌دل سردست برفشانی  
  دلم از تو چون برنجد؟[۴] که بوهم درنگنجد که جواب تلخ گوئی تو بدین شکر دهانی  
  نفسی بیا و بنشین سخنی بگو و بشنو که بتشنگی بمردم[۵] بر آب زندگانی  
  غم دل بکس نگویم که بگفت رنگ رویم تو بصورتم نگه کن که سرایرم بدانی  
  عجبت نیاید از من سخنان سوزناکم عجبست اگر بسوزم[۶] چو بر آتشم نشانی؟  
  دل عارفان ببردند و قرار پارسایان همه شاهدان بصورت تو بصورت و معانی  

  1. شوی که بدرمان.
  2. بود با چنین.
  3. تلف شوم چه عجب.
  4. بیشتر نسخه‌ها: نرنجد.
  5. بمردیم.
  6. نسوزم.