برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۹۴۷

چون تنگ نباشد دل مسکین حمامی

کش یار هم آواز بگیرند بدامی؟

دیشب همه شب دست در آغوش سلامت

و امروز همه روز تمنای سلامی

آن بودی گل و سنبل و نالیدن بلبل

خوش بود دریغا که نکردند دوامی

از من مطلب صبر جدائی که ندارم

سنگیست فراق و دل محنت زده جامی

در هیچ مقامی دل مسکین نشکیبد^[۵]

خوکردهٔ صحبت که برافتد ز مقامی

این برگ هم‌سنجی شده‌است.

— ۳۳۵ —


	سعدی بلب دریا دُردانه کجا یابی؟			در کام نهنگان رو گر می‌طلبی کامی

۵۹۸ – ط


	تو کدامی و چه نامی که چنین خوب خرامی؟			خون عشاق حلالست زهی شوخ حرامی
	بیم آنست دمادم که چو پروانه بسوزم			از تغابن که تو چون شمع چرا شاهد عامی
	فتنه انگیزی و خون ریزی و خلقی نگرانت			که چه شیرین حرکاتی و چه مطبوع کلامی
	مگر از هیئات شیرین تو میرفت حدیثی			نیشکر گفت کمر بسته‌ام اینک بغلامی
	کافر ار قامت همچون بت سنگین^[۱] تو بیند			بار دیگر نکند سجدهٔ بتهای رخامی
	بنشین یک نفس ای فتنه که برخاست قیامت			فتنه نادر بنشیند چو تو در حال قیامی
	بلعجب باشد^[۲] ازین خلق که رویت چو مه نو			مینمایند بانگشت و تو خود بدر تمامی^[۳]
	کس نیارد که کند جور در اقبال اتابک			تو چنین سرکش و بیچاره‌کش از خیل کدامی؟^[۴]
	آفت مجلس و میدان و هلاک زن و مردی			فتنهٔ خانه و بازار و بلای در و بامی
	در سر کار تو کردم دل و دین با همه دانش			مرغ زیرک بحقیقت منم امروز و تو دامی
	طاقتم نیست ز هر بیخبری سنگ ملامت			که تو در سینهٔ سعدی چو چراغ از پس جامی

۵۹۹ – ط