این برگ همسنجی شدهاست.
— ۲۸۲ —
اگر بیگانگان تشریف بخشند | هنوز از دوستان خوشتر گدائی | |||||
منم جانا و جانی بر لب از شوق | بده گر بوسهٔ داری بهائی | |||||
کسانی عیب ما بینند و گویند | که روحانی ندانند از هوائی | |||||
جمیع پارسایان گو بدانند | که سعدی توبه کرد از پارسائی | |||||
چنان از خمر و زمر و نای و ناقوس | نمیترسم که از زهد ریائی |
۵۰۸ – ب
مشتاق توام با همه جوری و جفائی | محبوب منی با همه جرمی و خطائی | |||||
من خود بچه ارزم که تمنای تو ورزم | در حضرت سلطان که برد نام گدائی؟ | |||||
صاحبنظران لاف محبت نپسندند | وآنگه سپر انداختن از تیر بلائی | |||||
باید که سری در نظرش هیچ نیرزد | آنکس که نهد در طلب وصل تو پائی | |||||
بیداد تو عدلست و جفای تو کرامت | دشنام تو خوشتر که ز بیگانه دعائی | |||||
جز عهد و وفای تو که محلول نگردد | هر عهد که بستم هوسی[۱] بود و هوائی | |||||
گر دست دهد دولت آنم که سر خویش | در پای سمند تو کنم نعل بهائی | |||||
شاید که بخون بر سر خاکم بنویسند | این بود که با دوست بسر برد وفائی | |||||
خون در دل آزرده نهان چند بماند | شک نیست که سر برکند این درد بجائی[۲] | |||||
شرط کرم آنست که با درد بمیری | سعدی و نخواهی ز در خلق دوائی |
۵۰۹ – ط
من ندانستم از اول که تو بیمهر و وفائی | عهد نابستن از آن به که ببندی و نپائی | |||||
دوستان عیب کنندم که چرا دل بتو دادم | باید اول بتو گفتن که چنین خوب چرائی |