برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۸۶۸

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۲۵۶ —

  توبه کردیم پیش بالایت سخن سرو بوستان گفتن  
  آنچنان وهم در تو حیرانست که نمیداندت نشان گفتن  
  بکمندی درم که ممکن نیست رستگاری بالامان گفتن  
  دفتری در تو وضع میکردم متردّد شدم در آن گفتن  
  که تو شیرین‌تری از آن شیرین که بشاید بداستان گفتن  
  بلبلان نیک زهره میدارند با گل از دست باغبان گفتن  
  من نمییارم از جفای رقیب درد با یار مهربان گفتن[۱]  
  وآنکه با یار هودجش نظرست نتواند بساربان گفتن  
  سخن سر بمهر دوست بدوست حیف باشد بترجمان گفتن  
  این حکایت که میکند سعدی بس بخواهند در جهان گفتن  

۴۶۲ – ط

  طوطی نگوید از تو دلاویزتر سخن با شهد میرود ز دهانت بدر سخن  
  گر من نگویمت که تو شیرین عالمی تو خویشتن دلیل بیاری بهر سخن  
  واجب بود که بر سخنت آفرین کنند لیکن مجال گفت نباشد[۲] تو در سخن  
  در هیچ بوستان چو تو سروی نیامدست بادام چشم و پسته‌دهان و شکرسخن  
  هرگز شنیدهٔ ز بُن سرو بوی مشک؟ یا گوش کردهٔ ز دهان قمر سخن[۳]؟  
  انصاف نیست پیش تو گفتن حدیث خویش[۴] من عهد میکنم که نگویم دگر سخن  
  چشمان دلبرت بنظر سحر میکنند من خود چگونه گویمت اندر نظر سخن  
  ای باد اگر مجال سخن گفتنت بود[۵] در گوش آن ملول بگوی اینقدر سخن  

  1. تجدیدنظر: گله با یار مهربان گفتن
  2. لیکن سخن حلال نباشد.
  3. در بعضی نسخ بیت چنین است:
      شرم آیدم همی که قمر خوانمت بحسن هرگز شنیدهٔ ز دهان قمر سخن؟  
  4. عشق.
  5. ای باد اگر بگلشن روحانیان روی.