برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۸۴۱

— ۲۲۹ —

---

	وین طرفه که ره نمیبرم پیشت			وز پیش تو ره بدر نمیدانم
	یکروز ببندگی قبولم کن			روز دگرم ببین که سلطانم
	ای گلبن بوستان روحانی			مشغول بکردی از گلستانم
	زآنروز که سرو قامتت دیدم			از یاد برفت سرو بستانم
	آن درّ دورسته در حدیث آمد			وز دیده بیوفتاد مرجانم
	گویند صبور باش ازو سعدی			بارش بکشم که صبر نتوانم[۱]

۴۱۶– خ

	بسکه در منظر تو حیرانم			صورتت را صفت نمیدانم
	پارسایان ملامتم مکنید			که من از عشق توبه نتوانم
	هر که بینی بجسم و جان زنده‌است			من بامید وصل جانانم
	بچه کار آید این بقیت جان[۲]			که بمعشوق برنیفشانم؟
	گر تو از من عنان بگردانی			من بشمشیر برنگردانم
	گر بخوانی مقیم درگاهم			ور برانی مطیع فرمانم
	من نه آنم که سُست بازآیم			ور ز سختی بلب رسد جانم
	گر اجابت کنی و گر نکنی			چارهٔ[۳] من دعاست میخوانم
	سهل باشد صعوبت[۴] ظلمات			گر بدست آید آب حیوانم
	تا کی آخر جفا بری سعدی؟			چکنم پای بند احسانم
	کار مردان تحملست و سکون			من کیم؟ خاکپای مردانم

۴۱۷– ب، خ

	سخن عشق تو بی آنکه برآید بزبانم			رنگ رخساره خبر میدهد از حال[۵] نهانم

---

1. ابیات ساقط:

   	ایکاش که جان در آستین بودی			تا بر سر مونس دل افشانم

2. عمر، حال (؟)
3. قدرت.
4. حکایت، شکایت.
5. سوز، سر.