برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۸۳۰

— ۲۱۸ —

---

	یکروز کمان ابروانش			می‌بوسم و گو بزن بتیرم
	ای باد بهار عنبرین بوی			در پای لطافت تو میرم
	چون میگذری بخاک شیراز			گو من بفلان زمین اسیرم
	در خواب نمیروم که بیدوست			پهلو نه خوشست بر حریرم
	ای مونس روزگار سعدی			رفتی و نرفتی از ضمیرم

۳۹۶– خ

	من این طمع نکنم کز تو کام برگیرم			مگر ببینمت از دور و گام برگیرم
	من این خیال نبندم که دانهٔ بمراد			میان اینهمه تشویش دام برگیرم
	ستاده‌ام بغلامی گرم قبول کنی			و گر نخواهی کفش[۱] غلام برگیرم
	مرا ز دست تو گر منصفی و گر ظالم			گریز نیست که دل زین مقام برگیرم
	ز فکرهای پریشان و بارهای فراق			که بر دلست، ندانم کدام برگیرم؟
	گرم هزار تعنت کنی و طعنه زنی			من آن نیم که ره انتقام برگیرم
	گرم جواز نباشد ببارگاه قبول			و گر مجال نباشد که کام برگیرم
	ازین قدر نگریزم که بوسی از دهنت			اگر حلال نباشد حرام برگیرم[۲]

۳۹۷– ط

	از تو با مصلحت خویش نمی‌پردازم			همچو پروانه که میسوزم و در پروازم
	گر توانی که بجوئی دلم امروز بجوی			ور نه بسیار بجوئی و نیابی[۳] بازم
	نچنان معتقدم[۴] کم نظری سیر کند			یا چنان تشنه که جیحون بنشاند آزم
	همچو چنگم سر تسلیم و ارادت در پیش			تو بهر ضرب[۵] که خواهی بزن و بنوازم
	گر بآتش بریم صد ره و بیرون آری			زرّ نابم که همان باشم اگر بگدازم

---

1. نخوانی گفتن.
2. در یک نسخه: بنام و ننگ بسر شد درین دیار عزیزتفاوتی نکند گر نظام برگیرم (؟)
3. که نبینی.
4. مفتقرم.
5. پرده.