برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۸۲۷

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۲۱۵ —

  زان می که ریخت عشقت در کام جان سعدی تا بامداد محشر در سر خمار دارم  

۳۹۰– ط

  نه دسترسی بیار دارم نه طاقت انتظار دارم  
  هر جور که از تو بر من آید از گردش روزگار دارم  
  در دل غم تو کنم خزینه گر یکدل و گر هزار دارم  
  این خسته دلم چو[۱] موی باریک از زلف تو یادگار دارم  
  من کانده تو کشیده باشم اندوه زمانه خوار دارم  
  در آب دو دیده از تو غرقم و امید لب و کنار دارم  
  دل بردی و تن زدی همین بود من با تو بسی شمار دارم  
  دشنام همی دهی بسعدی؟ من با دو لب تو کار دارم  

۳۹۱– ط

  من اگر نظر حرامست بسی گناه دارم چکنم نمیتوانم که نظر نگاه دارم  
  ستم از کسیست بر من که ضرورتست بردن نه قرار زخم خوردن نه مجال آه دارم  
  نه فراغت نشستن نه شکیب رخت بستن نه مقام ایستادن نه گریزگاه دارم  
  نه اگر همی نشینم نظری کند برحمت نه اگر همی گریزم دگری پناه دارم  
  بسم از قبول عامی و صلاح نیکنامی چو بترک سر بگفتم چه غم از کلاه دارم؟  
  تن من فدای جانت سَر بنده و آستانت چه مرا به از گدائی چو تو پادشاه دارم؟  
  چو ترا بدین شگرفی[۲] قدم صلاح باشد نه مروتست اگر من نظر تباه دارم  
  چه شبست یا رب امشب که ستارهٔ برآمد که دگر نه عشق خورشید و نه مهر ماه دارم  
  مکنید دردمندان گله از شب جدائی[۳] که من این صباح روشن ز شب سیاه دارم  

  1. این خسته تن چو، این جثه همچو.
  2. نکوئی.
  3. سیاهی.