این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۲۱۱ —
| گر بدوریّ سفر از تو جدا خواهم ماند | شرم بادم که همان سعدی کوته نظرم | |||||
| بقدم رفتم و ناچار بسر بازآیم | گر بدامن نرسد چنگ قضا و قدرم | |||||
| شوخ چشمی چو مگس کردم و برداشت عدو | بمگسران ملامت ز کنار شکرم[۱] | |||||
| از قفا سیر نگشتم من بدبخت[۲] هنوز | میروم وز سر حسرت بقفا مینگرم | |||||
۳۸۴– خ
| نرفت تا تو برفتی خیالت از نظرم | برفت در همه عالم به بیدلی خبرم | |||||
| نه بخت و دولت آنم که با تو بنشینم | نه صبر و طاقت آنم که از تو درگذرم | |||||
| من از تو روی نخواهم بدیگری آورد | که زشت باشد هر روز قبلهٔ دگرم | |||||
| بلای عشق تو بر من[۳] چنان اثر کردست | که پند عالم و عابد نمیکند اثرم | |||||
| قیامتم که بدیوان حشر پیش آرند | میان آنهمه تشویش در تو مینگرم | |||||
| بجان دوست که چون[۴] دوست در برم باشد | هزار دشمن اگر بر سرند غم نخورم | |||||
| نشان پیکر خوبت نمیتوانم داد | که در تأمل او خیره میشود بصرم | |||||
| تو نیز اگر نشناسی مرا عجب نبود | که هر چه در نظر آید از آن ضعیف‌ترم | |||||
| بجان و سر که نگردانم از وصال تو روی | و گر هزار ملامت رسد بجان و سرم | |||||
| مرا مگوی که سعدی چرا پریشانی | خیال روی تو بر میکند بیکدگرم | |||||
۳۸۵– ط، ب
| یک امشبی که در آغوش شاهد شکرم | گرم چو عود بر آتش نهند غم نخورم | |||||
| چو التماس برآمد[۵] هلاک باکی نیست | کجاست تیر بلا گو بیا که من سپرم | |||||
