برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۸۰۶

— ۱۹۴ —

---

	گرفتار کمند ماهرویان			نه از مدحش خبر باشد نه از ذم
	چو دست مهربان بر سینهٔ ریش			بگیتی در ندارم[۱] هیچ مرهم
	بگردان ساقیا جام لبالب			بیاموز از فلک دور دمادم
	اگر دانی که دنیا غم نیرزد			بروی دوستان خوشباش و خرّم
	غنیمت دان اگر دانی که هر روز			ز عمر مانده روزی میشود کم
	منه دل بر سرای عمر سعدی			که بنیادش نه بنیادیست محکم[۲]
	برو شادی کن ای یار دل افروز			چو خاکت میخورد چندین مخور غم

۳۵۴– م

	وقتها یکدم برآسودی تنم			قال مولائی لطرفی لا تنم
	اِسقیانی و دعانی افتضح			عشق و مستوری نیامیزد بهم
	ما بمسکینی سلاح انداختیم			لا تحلوا قَتل مَن القی السلم
	یا غریب الحسن رفقا بالغریب			خون درویشان مریز ای محتشم
	گر نکردستی بخونم پنجه تیز			مالذاک الکف مخضوباً بدم؟
	قَد ملکتَ القلبَ ملکا دائما			خواهی اکنون عدل کن خواهی ستم
	گر بخوانی ور برانی بنده‌ایم			لا ابالی ان دعالی او شتم
	یا قضیب‌البان ما هذالوقوف؟			گر خلاف سرو میخواهی بچم
	عمرها پرهیز میکردم ز عشق			ما حسبت الآن الّا قد هجم
	خلیانی نحو منظوری اقف			تا چو شمع از سر بسوزم تا قدم

---

1. نباشد.
2. در نسخهٔ قدیمی این بیت در دو بیت و چنین است:

   	عمارت با سرای دیگر انداز			که دنیا را نه بنیادیست محکم
   	منه دل بر وفای دهر سعدی			نه از ضحاک ماندست و نه از جم