برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۷۹۶

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۸۴ —

۳۳۷– ط

  گر یکی[۱] از عشق برآرد خروش بر سر آتش نه غریبست جوش  
  پیرهنی گر بدرد ز اشتیاق دامن عفوش بگنه بربپوش  
  بوی گل آورد نسیم صبا بلبل بیدل ننشیند خموش  
  مطرب اگر پرده ازین ره زند باز نیایند حریفان بهوش  
  ساقی اگر باده ازین خم دهد خرقه صوفی ببرد می فروش  
  زهر بیاور که ز اجزای من بانگ برآید بارادت که نوش  
  از تو نپرسند درازای شب آنکس داند که نخفتست دوش  
  حیف بود مردن بی عاشقی تا نفسی داری و نفسی بکوش  
  سر که نه در پای عزیزان رود[۲] بار گرانست کشیدن بدوش  
  سعدی اگر خاک شود همچنان نالهٔ[۳] زاریدنش آید بگوش  
  هر که دلی دارد از انفاس او میشنود تا بقیامت خروش  

۳۳۸– خ

  دلی که دید که غایب شدست ازین درویش گرفته از سر مستی و عاشقی سر خویش  
  بدست آنکه فتادست اگر مسلمانست مگر حلال ندارد[۴] مظالم درویش  
  دل شکسته مروت بود که باز دهند که باز میدهد این دردمند[۵] را دل ریش؟  
  مه دو هفته اسیرش گرفت و بند نهاد دو هفته رفت که از وی خبر نیامد بیش  
  رمیدهٔ که نه از خویشتن خبر دارد نه از ملامت بیگانه و نصیحت خویش  
  بشادکامی دشمن کسی سزاوارست که نشنود سخن دوستان نیک اندیش  
  کنون بسختی و آسانیش بباید ساخت که در طبیعت زنبور نوش باشد و نیش  
  دگر بیار جفاکار دل منه سعدی نمیدهیم و بشوخی همی برند از پیش  

  1. دلی، کسی.
  2. بود.
  3. ناله و.
  4. نداند.
  5. دلشکسته.