این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۷۵ —
| جنگ نمیکنم اگر دست به تیغ میبرد | بلکه بخون مطالبت هم نکنم قیامتش | |||||
| کاش که در قیامتش بار دگر بدیدمی | کانچه[۱] گناه او بود من بکشم غرامتش | |||||
| هر که هوا گرفت و رفت از پی آرزوی دل | گوش مدار سعدیا بر خبر سلامتش | |||||
۳۲۲– ط
| خجلست سرو بستان بَرِ قامت بلندش | همه صید عقل گیرد خم زلف چون کمندش | |||||
| چو درخت قامتش دید صبا بهم برآمد | ز چمن نرست سروی که ز بیخ برنکندش | |||||
| اگر آفتاب با او زند از گزاف لافی | مه نو چه زهره دارد که بود سُم سمندش | |||||
| نه چنان ز دست رفتست وجود ناتوانم | که معالجت توان کرد به پند یا به بندش | |||||
| گرم آن[۲] قرار بودی که ز دوست برکنم دل | نشنیدمی ز دشمن سخنان ناپسندش | |||||
| تو که پادشاه حسنی نظری ببندگان کن[۳] | حذر از دعای درویش و کف نیازمندش | |||||
| شکرین حدیث سعدی بَرِ او چه قدر دارد | که چنو هزار طوطی مگسست پیش قندش | |||||
۳۲۳– ط
| هر که نازک بود دل یارش[۴] | گو دل نازنین نگه دارش | |||||
| عاشق گل دروغ میگوید | که تحمل نمیکند خارش | |||||
| نیکخواها در آتشم بگذار | وین نصیحت مکن که بگذارش[۵] | |||||
| کاش با دل هزار جان بودی | تا فدا کردمی بدیدارش | |||||
| عاشق صادق از ملامت دوست | گر برنجد، بدوست مشمارش | |||||
| کس بآرام جان ما نرسد | که نه اوّل بجان رسد کارش | |||||
| خانهٔ یار سنگدل اینست | هر که سر میزند بدیوارش | |||||
