برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۷۷۱

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۶۱ —

  سعدی اگر زخم خوری غم مخور فخر بود داغ خداوندگار[۱]  

۲۹۸– ط

  شرطست جفا کشیدن از یار خمرست و خمار و گلبن و خار  
  من معتقدم که هر چه گوئی شیرین بود از لب شکربار  
  پیش دگری نمیتوان رفت از تو بتو آمدم بزنهار  
  عیبت نکنم اگر بخندی بر من چو بگریم از غمت زار  
  شک نیست که بوستان بخندد هر گه[۲] که بگرید ابر آزار  
  تو میروی و خبر نداری و اندر عقبت قلوب و ابصار  
  گر پیش تو نوبتی بمیرم هیچم نبود گزند و تیمار  
  جز حسرت آن که زنده گردم تا پیش بمیرمت دگر بار  
  گفتم که بگوشهٔ چو سنگی بنشینم و روی دل بدیوار  
  دانم که میسرم نگردد تو سنگ درآوری بگفتار  
  سعدی نرود بسختی از پیش با قید کجا رود گرفتار؟  

۲۹۹– ط، ب

  ای صبر پای‌دار که پیمان شکست یار کارم ز دست رفت و نیامد بدست یار  
  برخاست آهم از دل و در خون نشست چشم یا رب ز من چه خاست که بی من نشست یار  
  در عشق یار نیست مرا صبر و سیم و زر[۳] لیک آب چشم و آتش دل هر دو هست یار  
  چون قامتم کمان صفت از غم خمیده دید[۴] چون تیر ناگهان ز کنارم بجست یار  
  سعدی ببندگیش کمر بستهٔ ولیک منت منه که طرفی ازین برنبست یار[۵]  

  1.   چون تو دگر دوست نیاید بدست لیک چو سعدی تو بیابی هزار  

    و در بعضی از نسخه‌ها مصراع دوم این: ای بفدای تو چو سعدی هزار

  2. وقتی.
  3. مرا سیم و زر دریغ.
  4. رحمت نکرد بر قد همچون کمان من.
  5. کمر بستهٔ بسی لیکن ز بندگی تو طرفی نبست یار.