برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۷۳۷

بخرام بالله تا صبا بیخ صنوبر برکند

برقع افکن تا بهشت از حور زیور برکند

زان روی و خال دلستان برکش نقاب پرنیان

تا پیش رویت آسمان آنخال^[۳] اختر برکند

خلقی چو من بر روی تو آشفته همچون موی تو

پای آن نهد در کوی تو کاول دل از سر برکند

این برگ هم‌سنجی شده‌است.

— ۱۲۷ —

۲۳۶– ط


	توانگران که بجنب سرای درویشند			مروّتست^[۱] که هر وقت ازو بیندیشند
	تو ای توانگر حسن از غنای درویشان			خبر نداری اگر خسته‌اند و گر ریشند؟
	ترا چه غم که یکی در غمت بجان آید؟			که دوستان تو چندانکه میکشی بیشند
	مرا بعلت بیگانگی ز خویش مران			که دوستان وفادار بهتر از خویشند
	غلام همت رندان و پاکبازانم			که از محبت با دوست دشمن خویشند
	هر اینه لب شیرین جواب تلخ دهد			چنانکه صاحب نوشند ضارب نیشند
	تو عاشقان مسلّم ندیدهٔ سعدی			که تیغ بر سر و سر بنده وار در پیشند
	نه چون منند و تو مسکین حریص کوته‌دست			که ترک هر دو جهان گفته‌اند و درویشند

۲۳۷– ط

۲۳۸– ب