این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۲۰ —
| پیش ازین گویند سعدی دوست میدارد ترا | بیش از آنت دوست میدارم که ایشان گفته‌اند | |||||
| عاشقان دارند کار و عارفان دانند حال | این سخن در دل فرود آید که از جان گفته‌اند | |||||
۲۲۴– ط
| گلبنان پیرایه بر خود کرده‌اند | بلبلانرا در سماع آورده‌اند | |||||
| ساقیان لاابالی در طواف | هوش میخواران مجلس برده‌اند | |||||
| جرعهٔ خوردیم و کار از دست رفت | تا چه بیهوشانه در می کرده‌اند؟ | |||||
| ما بیک شربت چنین بیخود شدیم | دیگران چندین قدح چون خورده‌اند؟ | |||||
| آتش اندر پختگان افتاد و سوخت | خام طبعان همچنان افسرده‌اند | |||||
| خیمه بیرون بر که فراشان باد | فرش دیبا در چمن گسترده‌اند | |||||
| زندگانی چیست؟ مردن پیش دوست | کاین گروه زندگان دل مرده‌اند | |||||
| تا جهان بودست جماشان گل | از سلحداران خار آزرده‌اند | |||||
| عاشقان را کشته می‌بینند خلق | بشنو از سعدی که جان پرورده‌اند[۱] | |||||
۲۲۵– ب
| اینان مگر ز رحمت محض آفریده‌اند | کارام جان و اُنس دل و نور دیده‌اند | |||||
| لطف آیتیست در حق اینان و، کبر و ناز | پیراهنی که بر قد ایشان بریده‌اند | |||||
| آید هنوزشان ز لب لعل بوی شیر | شیرین‌لبان نه شیر که شکر مزیده‌اند | |||||
| پندارم آهوان تتارند مشک ریز | لیکن بزیر سایهٔ طوبی چریده‌اند | |||||
| رضوان مگر سراچهٔ فردوس برگشاد | کاین حوریان بساحت دنیا خزیده‌اند | |||||
| آب حیات در لب اینان، بظن من | کز لولهای چشمهٔ کوثر مکیده‌اند | |||||
| دست گدا بسیب زنخدان این گروه | نادر رسد، که میوهٔ اوّل رسیده‌اند | |||||
| گل برچنند روز بروز از درخت گل | زین گلبنان هنوز مگر گل نچیده‌اند؟ | |||||
- ↑ ابیات ساقط: (این بیت در حاشیهٔ یک نسخه است بخط غیر از متن)
شکر غمازان نمیدانم که چون آرم بجای کانچه شکل بود گفتن بر من آسان گفته‌اند
