برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۷۱۵

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۰۵ —

  میانت را و مویت را اگر صد ره[۱] بپیمائی میانت کمتر از مویی و مویت تا میان باشد  
  بشمشیر از تو نتوانم که روی دل بگردانم و گر میلم کشی در چشم مَیلم همچنان باشد  
  چو فرهاد از جهان بیرون بتلخی میرود سعدی ولیکن شور شیرینش بماند تا جهان باشد  

۱۹۷– ط

  نظر خدای بینان طلب هوا نباشد سفر نیازمندان قدم خطا نباشد  
  همه وقت عارفانرا نظرست و عامیانرا نظری معاف دارند و دوم روا نباشد  
  بنسیم صبح باید که نبات زنده باشی نه جماد مرده کان را خبر از صبا نباشد  
  اگرت سعادتی هست که زنده‌دل بمیری بحیاتی اوفتادی که دگر فنا نباشد  
  بکسی نگر که ظلمت بزداید از وجودت نه کسی نعوذبالله که در او صفا نباشد  
  تو خود از کدام شهری که ز دوستان نپرسی؟ مگر اندران ولایت که توئی وفا نباشد  
  اگر اهل معرفت را چو نی استخوان بسنبی[۲] چو دفش بهیچ سختی خبر از قفا نباشد  
  اگرم تو خون بریزی بقیامتت نگیرم که میان دوستان این همه ماجرا نباشد  
  نه حریف[۳] مهربانست، حریف سست پیمان که بروز تیرباران سپر بلا نباشد  
  تو در آینه نگه کن که چه دلبری، ولیکن تو که خویشتن ببینی نظرت بما نباشد  
  تو گمان مبر که سعدی ز جفا ملول گردد که گرش تو بی جنایت بکشی جفا نباشد  
  دگری همین حکایت بکند که من، ولیکن چو معاملت ندارد سخن آشنا نباشد  

۱۹۸– ط

  با کاروان مصری چندین شکر نباشد در لعبتان چینی زین خوبتر نباشد  
  این دلبری و شوخی از سرو و گل نیاید وین شاهدی و شنگی در ماه و خور نباشد  

  1. اگر باری.
  2. بسوزی.
  3. رفیق.