این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۰۰ —
| سعدی ز خود برون شو گر مرد راه عشقی | کانکس رسید در وی کز خود قدم برون زد | |||||
۱۸۷– ب
| هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد | وین طبع که من دارم با عقل نیامیزد | |||||
| آنکس که دلی دارد آراستهٔ معنی[۱] | گر هر دو جهان باشد در پای یکی ریزد | |||||
| گر سیل عقاب آید شوریده نیندیشد | ور تیر بلا بارد دیوانه نپرهیزد | |||||
| آخر نه منم تنها در بادیهٔ سودا | عشق لب شیرینت بس شور برانگیزد | |||||
| بی‌بخت چه فن سازم تا برخورم از وصلت؟ | بیمایه زبون باشد هر چند که بستیزد | |||||
| فضلست اگرم خوانی عدلست اگرم رانی | قدر تو نداند آن کز زجر تو بگریزد | |||||
| تا دل بتو پیوستم راه همه دربستم | جائی که تو بنشینی بس فتنه که برخیزد | |||||
| سعدی نظر از رویت کوته نکند هرگز | ور روی بگردانی در دامنت آویزد | |||||
۱۸۸– ب
| بحدیث در نیائی که لبت شکر نریزد | نچِمی که شاخ طوبی بستیزه برنریزد | |||||
| هوس تو هیچ طبعی نپزد که سر نبازد | ز پیِ تو هیچ مرغی نپرد که پر نریزد | |||||
| دلم از غمت زمانی نتواند ار ننالد | مژه یکدم آب حسرت نشکیبد ار نریزد | |||||
| که نه من ز دست خوبان نَبرَم بعاقبت جان؟ | تو مرا بکش که خونم ز تو خوبتر نریزد | |||||
| دُررست لفظ سعدی ز فراز بحر معنی | چه کند بدامنی دُر که بدوست برنریزد | |||||
۱۸۹– ب
| آه اگر دست دل من بتمنا نرسد | یا دل از چنبر عشق تو بمن وانرسد[۲] | |||||
| غم هجران بسویّت‌تر ازین قسمت کن | کاین همه درد بجان من تنها نرسد | |||||
| سرو بالای منا گر بچمن برگذری | سرو بالای ترا سرو ببالا نرسد | |||||
- ↑ از معنی.
- ↑ تجدیدنظر: یا دل از پنجهٔ عشق تو بمن وانرسد
