برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۷۰۶

— ۹۶ —

---

	آخر ای نادرهٔ دور زمان از سر[۱] لطف			بر ما آی زمانی که زمان میگذرد
	صورت روی تو ایماه دل‌آرای چنانک			صورت حال من از شرح و بیان میگذرد
	تا دگر باد صبائی بچمن باز آید			عمر می‌بینم و چون برق یمان میگذرد
	آتشی در دل سعدی بمحبت زدهٔ			دود آنست که وقتی بزبان میگذرد

۱۷۹– ب

	کیست آنماه منور که چنین میگذرد؟			تشنه جان میدهد و ماه معین میگذرد
	سرو اگر نیز تحول[۲] کند از جای بجای			نتوان گفت که زیباتر ازین میگذرد
	حور عین میگذرد در نظر سوختگان			یا مه چارده یا لعبت چین میگذرد
	کام ازو کس نگرفتست مگر باد بهار[۳]			که بر آن زلف و بناگوش و جبین میگذرد
	مردم زیر زمین رفتن او پندارند			کافتابست که بر اوج[۴] برین میگذرد
	پای گو بر سر عاشق نه و بر دیدهٔ دوست			حیف باشد که چنین کس بزمین میگذرد
	هر که در شهر دلی دارد و دینی دارد[۵]			گو حذر کن که هلاک دل و دین میگذرد
	از خیال آمدن و رفتنش اندر دل و چشم			با گمان افتم و گر خود بیقین میگذرد
	گر کند روی[۶] بما یا نکند حکم او راست			پادشاهیست که بر ملک یمین میگذرد
	سعدیا گوشه‌نشینی کن و شاهدبازی			شاهد آنست که بر گوشه‌نشین میگذرد

۱۸۰– ق

	انصاف نبود آنرخ دلبند[۷] نهان کرد			زیرا که نه روئیست کزو صبر توانکرد
	امروز یقین شد که تو محبوب خدائی			کز عالم جان اینهمه دل با تو روانکرد
	مشتاق ترا کی بود آرام و صبوری؟			هرگز نشنیدم که کسی صبر ز جانکرد

---

1. دَرِ.
2. تحرّک.
3. شکل غلط قبلی: ...گس...
4. کافتابیست که بر چرخ.
5. داند.
6. چشم، خشم.
7. گلبرگ.