برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۶۹۵

— ۸۵ —

---

	مجنون ز جام طلعت لیلی چو مست شد			فارغ ز مادر و پدر و سیم و زر فتاد
	رامین چو اختیار غم عشق ویس کرد			یکبارگی جدا ز کلاه و کمر فتاد
	وامق چو کارش از غم عذرا بجان رسید			کارش مدام با غم و آه سحر فتاد
	زینگونه صد هزار کس از پیر و از جوان			مست از شراب عشق چو من بیخبر فتاد
	بسیار کس شدند اسیر کمند عشق			تنها نه از برای من این شور و شر فتاد
	روزی بدلبری نظری کرد چشم من			زان یکنظر مرا دو جهان از نظر فتاد
	عشق آمد آنچنان بدلم در زد[۱] آتشی			کز وی هزار سوز مرا در جگر فتاد
	بر من مگیر اگر شدم آشفته دل ز عشق			مانند این بسی ز قضا و قدر فتاد
	سعدی ز خلق چند نهان راز دل کنی			چون ماجرای عشق تو یک یک بدر فتاد

۱۵۷– خ

	پیش رویت قمر نمی‌تابد			خور ز حکم تو سر نمی‌تابد
	نیکوئی خوی کن که نرگس مست			. . . . . . . . . .
	. . . . . . . . . .			زهره وقت سحر نمی‌تابد[۲]
	آتش اندر درون شب بنشست			که تنورم مگر نمی‌تابد
	بار عشقت کجا کشد دل من؟			که قضا و قدر نمی‌تابد
	ناوک غمزه بر دل سعدی			مزن ای جان چو بر نمی‌تابد[۳]

۱۵۸– ب

	مویت رها مکن که چنین بر هم[۴] اوفتد			کاشوب حُسن روی تو در عالم اوفتد

---

1. بر زد.
2. در بعضی از نسخه‌ها این دو مصراع را یک بیت کرده‌اند، ولی از یک نسخه چنین استنباط شد که دو بیت بوده و از هر یک مصراعی ساقط شده. در نسخه‌های چاپی شعر را چنین نوشته‌اند:

   	با درخشندگی چشم خوشت			زهره وقت سحر نمی‌تابد

3. این غزل در نسخ بسیار قدیم نیست.
4. درهم.